Loslaten en focus verleggen
Verdriet, boosheid, stress, eenzaamheid. Allemaal signalen dat ik in mijn relatie niet gelukkig was.

Ik zat in een een relatie waarin het uiten van gevoelens niet mogelijk was, wat hij niet voelde, kon niet bestaan, mocht er ook niet zijn. De emotionele armoede tussen ons leidde tot vervreemding en afstand. We hebben 2 jaar met hulp van een therapeut en een psycholoog allebei ons best gedaan. Maar autistiforme eigenschappen los je niet op met praten. En ik voelde me nog steeds verdrietig, eenzaam.

Blijven, weggaan? Op advies van een vriendin kwam ik bij Merel, alleen, want dit zou mijn beslissing zijn en ik vond het een zware beslissing. Ik weet dat een scheiding niet zo maar betekent dat de zon doorbreekt.

Stap voor stap doorliepen we de vragen waar ik mee worstelde, zoals mijn heftige emoties. Merel liet me inzien dat de basisveiligheid in deze relatie ontbreekt. Daardoor ben ik door incidenten snel ontregeld. Als het er op aankomt, kan mijn partner mij niet gerust stellen en ik kan mezelf niet gerust stellen. Dan ga ik vechten voor de relatie, dat is een vorm van overleven en is heel natuurlijk. Daardoor verval ik ook in een eisende rol en die geeft mij geen bevrediging. Want ik hoop dat hij uit eigen beweging mij steunt en ik er niet voor hoef te vechten.

Vervolgens bespraken we ‘de oude koeien van verdriet’. En in hoeverre speelden die nog een rol in het oplaaien van mijn emoties?

Tenslotte kwamen we op de de mogelijkheid tot aanvaarding. Voorgaande gezamenlijke therapieën hebben aangetoond dat ik bij mijn partner niet méér kan verwachten dan wat hij tot nu toe heeft laten zien. Er is onvoldoende ontwikkelingspotentieel.

Wilde ik aanvaarden? Ja. Maar kon ik het ook? Welke eigenschappen staan een betekenisvolle relatie in de weg en hoe kan ik die compenseren? Daar had ik tijd voor nodig, en afstand. Ik ben een tijdje op reis gegaan, alleen. In de reflectie daarna met Merel heb ik meer over mezelf geleerd: ik geef niet gauw op, ik denk vaak dat de wereld voor een deel maakbaar is, probeer van alles om te bereiken wat ik voor ogen heb. Dat kan tot een kramp leiden als het niet lukt.

Ik heb met Merel de slag kunnen maken van een kramp waarin ik wilde vasthouden aan iets wat er niet is naar acceptatie en meer ontspannen kijken naar wat er wel is en dat uitvergroten. Het loslaten van wat ik van een relatie verwacht is een vorm van rouw. Die periode en die gevoelens heb ik nu achter me kunnen laten.

Onze laatste bijeenkomst was trouwens via videobellen. En hoewel ik veronderstelde dat de ontspannen uitstraling van Merel niet via de pc zou overkomen, bleek dat al direct een misverstand. Ons gesprek verliep even warm en betrokken als op de locatie in Noordwijk. Wie weet wat er na de corona epidemie aan video-oplossingen blijvend is, dit was in elk geval een positieve ervaring.